Νοσταλγία

Από την Ιωάννα Δαμηλάτη

Στην ζωή υπάρχουν παράξενοι τρόποι για να φέρουμε κοντά μας αυτούς που θέλουμε.
Μπορείς να τους κρύψεις μέσα στο μυαλό σου και να τους κλειδώσεις εκεί όπου δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς.
Τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν το μυαλό έχει βάλει σκοπό να καταφέρει κάτι.
Χαζεύω την θάλασσα και τα κύματα και έτσι όπως είναι ανταριασμένα μου φανερώνουν γνώριμες φιγούρες πάνω τους. Τότε το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και εγώ αποφασίζω να κάνω ένα μικρό ταξίδι μαζί τους.

Πάνω σε κάθε κύμα ζωγραφίζω τις μορφές αγαπημένων μου ανθρώπων που ήρθαν σήμερα στην σκέψη μου για να μου κρατήσουν συντροφιά.
Άλλος με κάνει χαρούμενη, άλλος λυπημένη, άλλος να δείχνω αδιάφορη και άλλος με προβληματίζει γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται.
Κάθε τόσο όλους αυτούς τους μπερδεύω με τα κύματα και τους βάζω σε διαφορετική μεριά κάθε λίγο για να κρατήσω περισσότερη ώρα το ταξίδι μου μαζί τους.
Όταν ξεσπάει κάποιο δυνατό κύμα τρομάζω μην τους χάσω και ασυναίσθητα στο πρόσωπό μου χαράζεται η αγωνία.
Θυμάμαι τι είναι ο καθένας τους για μένα και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην ζωή μου.
Ξέρω ότι όλο αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου, όπως ξέρω ότι εκείνη την ώρα παίζω μαζί τους για λόγους που μόνο εγώ γνωρίζω.

Μα δεν θέλω ούτε το κύμα να πειράζει αυτούς που αγαπώ για να μου χαλάει το όνειρο.
Θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να μένουν στην θέση που τους βάζω εγώ στην ζωή μου και να μην τους ακουμπάει τίποτα.

Επιβάλλεται να τους προστατεύω και αυτό κάνω.
Το μεγαλείο βρίσκεται στα συναισθήματα που έχω για τον καθένα τους. Τώρα έτσι όπως τους έχω τοποθετήσει, λογαριάζομαι μαζί τους και η επιθυμία μου είναι να λύσουμε τις διαφορές μας μια για πάντα.
Αποκαλύπτονται έτσι που είναι εκτεθειμένοι μπροστά μου και αισθάνομαι να εξαρτώνται από εμένα.

Δεν έχω σκοπό να τους τρομάξω ίσα, ίσα που θέλω να είναι καλά και προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να τους φέρω ακόμη πιο κοντά μου, ακόμα κι έτσι.
Ακόμα και νοερά.

Θέλω να ταράζουν όπως τα κύματα στη θάλασσα την σκέψη μου και να με κάνουν να αισθάνομαι δυνατή με την παρουσία τους.
Αυτό που έμαθα όλη αυτήν την ώρα που κάθομαι τώρα εδώ μπροστά τους και τους μιλάω με μια λέξη λέγεται…
Νοσταλγία.

Νοσταλγία για αυτά που άφησα να φύγουν.
Νοσταλγία για αυτούς που φύγανε για πάντα.
Νοσταλγία για τις ώρες, τις στιγμές, τα χρόνια που άφηνα να περνάνε πιστεύοντας ότι και αύριο μέρα είναι.
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Δεν σκέφτηκα ότι περνώντας τα χρόνια χανόμαστε και όλο και πιο ξένοι γινόμαστε με τους ανθρώπους.

Τώρα όταν νοσταλγώ κάποιον που ζει στον πλανήτη γη ψάχνω να δω αν έχει Facebook για να του μιλήσω.
Κάποιοι αλλάξαν γειτονιά, άλλοι τηλέφωνα και αν τύχει να έχεις και με κάποιον επικοινωνία είναι διαδικτυακή.
Σκαρτέψαμε πολύ και χάσαμε την επαφή μας με τους ανθρώπους.

Γι’ αυτό κι εγώ τους ζωγραφίζω πάνω στα κύματα για να μιλάω μαζί τους όταν μου λείπουν. Είναι ο μόνος τρόπος που βρήκα για να τους φέρνω κοντά μου.

Πηγή
http://metaximas.org