Η καρδιά μας είναι ένα μεγάλο κουτί, περίεργου μα όμορφου σχήματος κι έχει ένα εξαίσιο άλικο χρώμα.
Μέσα της περιέχει πολλά πολλά μικρότερα κουτάκια, διαφορετικών μεγεθών.
Άλλα από αυτά είναι βαθιά καταχωνιασμένα κι άλλα σε πιο περίοπτη θέση!
Σε τούτα της καρδιάς μας τα κουτάκια κλείνουμε, άλλοτε με πίκρα κι άλλοτε με γλυκό καημό, τους ανθρώπους που περνούν απ’ τη ζωή μας.
Τους ανθρώπους που χαράζουν την ψυχή μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, είτε με εξαίσια και περίτεχνα, είτε με κακόσχημα σχέδια.
Μπορεί να πρόκειται για φίλους μας, για συγγενείς, για ερωτικούς συντρόφους ή για οποιαδήποτε άλλη διαπροσωπική μας σχέση.
Όπως και να ‘χει όμως, είναι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο επηρέασαν τη ζωή μας, άγγιξαν την ψυχή μας, μας πρόσφεραν στιγμές.
Στιγμές ζωής.
Δικές μας στιγμές ζωής.
Γι αυτό δικαιούνται ένα από τα κουτάκια της καρδιάς μας.
Ό,τι κι αν συνέβη και χάθηκαν από τη ζωή μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να αφορίσουμε το ότι κάποτε υπήρξαν, να αρνηθούμε τη μνήμη τους.
Είναι σαν να το κάνουμε αυτό στην ίδια την ύπαρξη μας, αφού κάποτε υπήρξαν κομμάτια αυτής.
Δεν ξεχνώ τους ανθρώπους της ζωής μου, που αγάπησα..
Δεν τους λησμονώ.
Δεν αρνούμαι ότι κάποτε τους αγάπησα.
Κι αυτή η αγάπη πάντα θα μένει φυλαγμένη στο κουτάκι που της αναλογεί, μαζί με τις μνήμες της.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όμως θα αφορά Εκείνο το κομμάτι της ζωής μου.
Θα αφορά την αγάπη που έδωσα και πήρα Τότε.
Όλη εκείνη τη γλύκα και ενδεχομένως και την πίκρα.
Θα αφορά τον άνθρωπο Εκείνο, όπως ήταν τότε κι όχι τώρα.
Γιατί στο κουτάκι κλείστηκαν Εκείνες οι στιγμές, Εκείνες οι αναμνήσεις, Εκείνα τα λόγια, Εκείνα τα τότε δεδομένα, όλα τα «Εκείνα» του τότε!
Τα χρόνια περνάνε γρήγορα, μα σαρώνουν πολλά στο πέρασμα τους.
Κάθε στιγμή φέρνει και παίρνει τόσα πολλά!
Κι όλα όσα ζούμε, αργά και σταθερά, μας αναδιαμορφώνουν.
Μπορεί ο σκελετός του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μας να μην αλλάζει, αλλά τα βιώματα μας και η σοφία που επέρχεται με τα χρόνια, μας κάνουν να αναθεωρούμε κάποιες απόψεις και στάσεις ζωής, φέροντας επομένως και αλλαγές στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας.
Άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο.
Η ζωή κυλά σαν ορμητικός χείμαρρος κι ότι φεύγει, ακόμα κι αν το απαντήσουμε πάλι εμπρός μας κάποια στιγμή, δε θα ‘ναι ποτέ ξανά το ίδιο.
Ομοίως και οι άνθρωποι!
Είναι ελάχιστα, μετρημένα ίσως στα δάχτυλα του ενός χεριού μας, τα κουτάκια εκείνα που αν κάποτε προκύψει και τα ανοίξουμε, η ευωδιά που θα αναδυθεί από μέσα τους θα βρεθεί σε πλήρη ταύτιση με την ευωδιά της παρούσας στιγμής.
Θα ‘ναι γιατί μπροστά μας θα έχουμε ίσως έναν άνθρωπο που σημάδεψε καθοριστικά την ψυχή και τη ζωή μας και ταυτόχρονα η δική του μετέπειτα πορεία στη ζωή του δεν αλλοίωσαν αυτήν τη χαρακτηριστική δική του ευωδιά.
Αν δε συμβεί αυτό, τότε έχεις πια μπροστά σου έναν ξένο.
Στο κουτάκι της καρδιάς σου όμως, θα έχεις πάντα αυτόν που αγάπησες!
Αυτή είναι η διαφορά…
Μέσα της περιέχει πολλά πολλά μικρότερα κουτάκια, διαφορετικών μεγεθών.
Άλλα από αυτά είναι βαθιά καταχωνιασμένα κι άλλα σε πιο περίοπτη θέση!
Σε τούτα της καρδιάς μας τα κουτάκια κλείνουμε, άλλοτε με πίκρα κι άλλοτε με γλυκό καημό, τους ανθρώπους που περνούν απ’ τη ζωή μας.
Τους ανθρώπους που χαράζουν την ψυχή μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, είτε με εξαίσια και περίτεχνα, είτε με κακόσχημα σχέδια.
Μπορεί να πρόκειται για φίλους μας, για συγγενείς, για ερωτικούς συντρόφους ή για οποιαδήποτε άλλη διαπροσωπική μας σχέση.
Όπως και να ‘χει όμως, είναι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο επηρέασαν τη ζωή μας, άγγιξαν την ψυχή μας, μας πρόσφεραν στιγμές.
Στιγμές ζωής.
Δικές μας στιγμές ζωής.
Γι αυτό δικαιούνται ένα από τα κουτάκια της καρδιάς μας.
Ό,τι κι αν συνέβη και χάθηκαν από τη ζωή μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να αφορίσουμε το ότι κάποτε υπήρξαν, να αρνηθούμε τη μνήμη τους.
Είναι σαν να το κάνουμε αυτό στην ίδια την ύπαρξη μας, αφού κάποτε υπήρξαν κομμάτια αυτής.
Δεν ξεχνώ τους ανθρώπους της ζωής μου, που αγάπησα..
Δεν τους λησμονώ.
Δεν αρνούμαι ότι κάποτε τους αγάπησα.
Κι αυτή η αγάπη πάντα θα μένει φυλαγμένη στο κουτάκι που της αναλογεί, μαζί με τις μνήμες της.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όμως θα αφορά Εκείνο το κομμάτι της ζωής μου.
Θα αφορά την αγάπη που έδωσα και πήρα Τότε.
Όλη εκείνη τη γλύκα και ενδεχομένως και την πίκρα.
Θα αφορά τον άνθρωπο Εκείνο, όπως ήταν τότε κι όχι τώρα.
Γιατί στο κουτάκι κλείστηκαν Εκείνες οι στιγμές, Εκείνες οι αναμνήσεις, Εκείνα τα λόγια, Εκείνα τα τότε δεδομένα, όλα τα «Εκείνα» του τότε!
Τα χρόνια περνάνε γρήγορα, μα σαρώνουν πολλά στο πέρασμα τους.
Κάθε στιγμή φέρνει και παίρνει τόσα πολλά!
Κι όλα όσα ζούμε, αργά και σταθερά, μας αναδιαμορφώνουν.
Μπορεί ο σκελετός του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μας να μην αλλάζει, αλλά τα βιώματα μας και η σοφία που επέρχεται με τα χρόνια, μας κάνουν να αναθεωρούμε κάποιες απόψεις και στάσεις ζωής, φέροντας επομένως και αλλαγές στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας.
Άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο.
Η ζωή κυλά σαν ορμητικός χείμαρρος κι ότι φεύγει, ακόμα κι αν το απαντήσουμε πάλι εμπρός μας κάποια στιγμή, δε θα ‘ναι ποτέ ξανά το ίδιο.
Ομοίως και οι άνθρωποι!
Είναι ελάχιστα, μετρημένα ίσως στα δάχτυλα του ενός χεριού μας, τα κουτάκια εκείνα που αν κάποτε προκύψει και τα ανοίξουμε, η ευωδιά που θα αναδυθεί από μέσα τους θα βρεθεί σε πλήρη ταύτιση με την ευωδιά της παρούσας στιγμής.
Θα ‘ναι γιατί μπροστά μας θα έχουμε ίσως έναν άνθρωπο που σημάδεψε καθοριστικά την ψυχή και τη ζωή μας και ταυτόχρονα η δική του μετέπειτα πορεία στη ζωή του δεν αλλοίωσαν αυτήν τη χαρακτηριστική δική του ευωδιά.
Αν δε συμβεί αυτό, τότε έχεις πια μπροστά σου έναν ξένο.
Στο κουτάκι της καρδιάς σου όμως, θα έχεις πάντα αυτόν που αγάπησες!
Αυτή είναι η διαφορά…
