Γι αυτούς που μας αγαπάνε πραγματικά

Από την Κατερίνα Πανταλέων

Κάποιες φορές ο Γολγοθάς φαντάζει ατελείωτος κι ο Σταυρός βαρύς όσο ποτέ.
Η δε Ανάσταση ουτοπία.

Νοιώθεις όλες τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν, τα μέλη σου να παραλύουν, έτοιμος πια να παραδοθείς, να πάψεις να παλεύεις.

Όμως όχι..
Δεν πρέπει!
Είναι δύσκολο μα δεν πρέπει.

Όχι γιατί η ζωή είναι ωραία.
Όχι γιατί «υπάρχουν και χειρότερα.»
Όχι γιατί αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα.
Όχι γιατί το οφείλεις στον εαυτό σου.. κι όλα αυτά τα γραφικά που λέμε συνέχεια.

Παρά μόνο, γι αυτούς που σ’ αγαπάνε πραγματικά και σε χρειάζονται.

Γι αυτούς, αξίζει να πας στον καθρέφτη σου και να χαμογελάσεις έστω και με το ζόρι..
Θα ‘ναι μια αρχή.
Γι αυτούς πρέπει να βάψεις λίγο τα μάτια και τα χείλη σου, να διώξεις τη χλωμάδα..
Γι αυτούς οφείλεις να απωθείς – εσκεμμένα, αν και δύσκολο – στο ασυνείδητο σκέψεις, συναισθήματα και βιώματα που σου δηλητηριάζουν όλη σου την ύπαρξη.
Γι αυτούς πρέπει να βρίσκεις τρόπους να στέκεσαι όρθιος, έστω και με πατερίτσες.

Δύσκολη παρτίδα η ζωή..
Ποιός μπορεί να πει το αντίθετο;
Και το κακό είναι ότι ξέρεις πως μια μέρα τούτη η παρτίδα θα τελειώσει..
Και μάντεψε!
Ποιός θα ‘ναι άραγε ο χαμένος;

Δεν πειράζει..
Ας κάνουμε πως δεν ξέρουμε την απάντηση κι ας παίξουμε μέχρι τελικής πτώσεως ετούτο το παράξενο παιχνίδι..

Για όλους αυτούς που μας αγαπάνε πραγματικά..

Για όλους αυτούς, που η ύπαρξη μας δίνει νόημα στη ζωή τους..

Πηγή
http://metaximas.org