Μπορεί η θλίψη να είναι ακάλεστος επισκέπτης, αλλά εσύ θα ορίσεις για πόσο θα μείνει στη ζωή σου

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου

Η θλίψη έρχεται ακάλεστη. Κανείς δε τη προσκάλεσε στο μεσημεριανό του τραπέζι με ανοιχτές αγκάλες.
Χτυπάει μία ηλιόλουστη μέρα το κουδούνι της πόρτας σου και είτε θέλεις είτε όχι θα την αποδεχθείς.
Έχει την ικανότητα να εισβάλλει χωρίς να περιμένει πρώτα την έγκριση σου.
Μπορεί να βίωσες τη θλίψη μία περίοδο κατά την οποία απομακρύνθηκες από έναν κοντινό σου άνθρωπο ή απολύθηκες από τη δουλειά σου.
Ίσως να σε καθήλωσε η στεναχώρια όταν συνειδητοποίησες πως έχεις χάσει τον εαυτό σου μέσα στη ρουτίνα της σύγχρονης και τυπολατρικής κοινωνίας. Μία βαριά και αδικαιολόγητη κουβέντα που ειπώθηκε από τα χείλη του συζύγου, ένα κατά τα άλλα γλυκό βράδυ.

Σα μαχαιριά στα στήθη σου μπήχθηκε κι έμεινε εκεί χαραγμένη. Δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις επιμένοντας να αναπαραγάγεις ό, τι κατάφερε να σε λυπήσει.

Η θλίψη έρχεται ακάλεστη. Ωστόσο εσύ ορίζεις το κατά πόσο θα σε συντρίψει ολοκληρωτικά ή όχι. Θα επιλέξεις να τιμήσεις την “υποδοχή” της ετοιμάζοντας ένα δείπνο και φιλοξενώντας τη στο “σπιτικό” σου ως αγαπημένο πρόσωπο ; Ή θα αντιμετωπίσεις την είσοδό της ως μία περαστική “ασθένεια” η οποία συν καιρώ θα εξαλειφθεί;

Εσύ αποφασίζεις με ποιόν τρόπο θέλεις να ανταποκριθείς στον απρόσμενο σου “επισκέπτη”. Δεν είναι εκείνη που σε παραλύει καθαυτή και σε καθιστά ένα παθητικό δέκτη των γεγονότων. Ο παράγοντας ο οποίος προσαυξάνει την ένταση με την οποία αισθάνεσαι τη λύπη είναι η ικανότητα σου να ανταπεξέρχεσαι με ελπιδοφόρα σκέψη στις δύσκολες καταστάσεις.

Εναντιώσου απέναντί της με ασπίδα την επιθυμία σου για ζωή! Μην την αφήσεις να σε παρασύρει στα “σωθικά” της! 

Στα χέρια σου κρατάς τη δική σου “πυξίδα”! 

Εκείνη που θα σε καθοδηγήσει σε ό ,τι θέσεις ως προορισμό.

Πηγή
http://www.loveletters.gr