Είναι αυτός που θα ακούσεις ό,τι και να σου πει, γιατί ξέρεις ότι πάλεψε για να αποκτήσει ό,τι απέκτησε. Γιατί κυνήγησε το όνειρο και ακόμα και να μην «πέτυχε» αυτό που ήθελε στην αρχή της διαδρομής, κέρδισε πολλά κατά τη διάρκειά της. Γιατί τελικά σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Και όπου «ταξίδι» εννοούνται σκαμπανεβάσματα, χαστούκια, αλλά και αγκαλιές, μαθήματα καθημερινά που ίσως αν τα δίναμε πιο πολύ σημασία θα γλιτώναμε πολλά κακά. Και αυτή η γνώση είναι αυτό που αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν με εμάς.
Είναι αυτός που ήταν εκεί όταν έπεσες και δε γέλασε. Σε βοήθησε να σηκωθείς και να κάνεις το επόμενο βήμα. Σου έδειξε το δρόμο να προχωρήσεις παρακάτω για να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Να γίνεσαι το καλύτερο του εαυτού σου και να παλεύεις για όλα αυτά που αγαπάς. Είτε «αυτά» είναι ένας άνθρωπος, είτε το όνειρό σου, είτε το πιο χαζό πράγμα στον κόσμο. Οι άνθρωποι άλλωστε έχουμε μεγάλη ανασφάλεια μπροστά σε κάτι που θέλουμε πάρα πολύ. Και τότε είναι που χρειαζόμαστε αυτόν που θα μας σπρώξει με όλη του τη δύναμη για να το ζήσουμε ή έστω να το προσπαθήσουμε.
Είναι αυτός που θέλει να σε προστατέψει από τα λάθη σου. Που θα μοιραστεί τα δικά του, για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γιατί θα τον ακούσεις ώστε να μη γίνεις μία επανάληψή του, αλλά να εξελιχθείς και να γίνεις καλύτερος από αυτόν. Αυτό θέλει και ο ίδιος άλλωστε. Η αγάπη δε σε θέλει πίσω από αυτήν, αλλά μπροστά της, να σε καμαρώνει για αυτό που είσαι και για αυτό που γίνεσαι. Να σε στηρίζει και να σε εμπνέει να συνεχίζεις παρά τα στραβοπατήματα και τις λακκούβες του δρόμου.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, ρε παιδί μου, που μας εμπνέουν. Εμπιστοσύνη, αγάπη, στοργή. Μας εμπνέουν να πάμε παρακάτω. Μας εμπνέουν την ίδια την έμπνευση. Μπορεί να είναι ένας από όλους αυτούς τους ανθρώπους ή ένας άνθρωπος με όλα αυτά μαζί και ακόμη περισσότερα. Μπορεί να είναι και πολλοί οι άνθρωποι που μας δίνουν αυτή τη δύναμη που χρειαζόμαστε με διαφορετικούς τρόπους. Γι’ αυτό τους αγαπάμε ίσως λίγο περισσότερο από ότι τους άλλους. Γιατί χαίρονται για την επιτυχία μας και μας εμπνέουν να πάμε παρακάτω. Οι λέξεις «ζήλια» και «ανταγωνισμός» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους.
Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να ζούμε όλοι μαζί. Και αυτή η συμβίωση σε έναν πλανήτη όπως φαίνεται δεν είναι καθόλου εύκολη. Γίνεται όμως ευκολότερη αν προσπαθήσεις να καταλάβεις λίγο περισσότερο τον άλλο. Όταν υπάρχει αυτή η αλληλεπίδραση λοιπόν είναι λογικό να δένεσαι, να δίνεσαι αλλά και πολλές φορές να ξοδεύεσαι και να χαραμίζεσαι. Αλλά όταν το κάνεις, κερδίζεις μόνο από τον άνθρωπο απέναντί σου, ακόμα και αν χάσεις. Και η ήττα, νίκη είναι, από όλους έχεις να μάθεις κάτι.
Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι με τους οποίους η ψυχή μας επικοινωνεί λίγο καλύτερα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που πάντα ακούς και πάντα σέβεσαι και πάντα είναι στη ζωή σου για να την κάνουν καλύτερη. Με κάποιο τρόπο σου μεταφέρουν τόσο καλά αυτό που δεν τολμάς μόνος σου ούτε να σκεφτείς. Και εκείνη τη στιγμή είναι που κουμπώνουν όλα μέσα σου και ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις.
Το λιγότερο που χρωστάμε στους ανθρώπους αυτούς που μας δίνουν ολόκληρα κομμάτια του εαυτού τους είναι ένα ευχαριστώ. Ένα φιλί, μία αγκαλιά και μια αναγνώριση για ότι κάνουν για εμάς.
Θα μπορούσα να γράψω για τους ανθρώπους-πρότυπα που έχεις αλλά δεν τους γνωρίζεις. Πιστεύω όμως ότι τα πραγματικά πρότυπα σου είναι οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου και αυτό που χρειάζεσαι να ακούσεις για να συνεχίσεις, είναι αυτό το τόσο αυτονόητο και λογικό «Σ’ αγαπώ. Να προσέχεις, Μπορείς να τα καταφέρεις». Αυτό μόνο χρειάζεται για να προσπαθήσεις όσο μπορείς και όσο μπορώ, να γίνεις το καλύτερο που θέλεις να γίνεις. Και ένα φιλί ή μία αγκαλιά.
Για σένα μαμά, μπαμπά, αδερφή αδερφέ, φίλη, φίλε, αγάπη μου. Που θέλεις να με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Για σένα που με εμπνέεις να κάνω ένα βήμα παραπέρα κάθε μέρα. Για σένα που αγαπάς το σκοτάδι μου και μου δείχνεις το φως μου.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
