Τώρα που μεγάλωσα, να χαμογελάω λίγο παραπάνω θα θελα..

Γράφει η Kate Hilverost

Κοίτα με, δεν είμαι η ίδια πια. Μεγάλωσα. Άλλαξα. Έχω για κάποιους λόγους ωριμάσει.
Δεν γελάω όπως γελούσα παλιά. Ούτε και κλαίω.
Παλεύω με τον εαυτό μου.
Με κοιτάζω στον καθρέφτη, μερικές φορές και δεν με αναγνωρίζω. Λίγο τα κουρασμένα μάτια, ίσως και λίγο κόκκινα από τον καπνό, λίγο η διάθεση. Μια πάνω μια κάτω.
Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια από μπροστά μου σα νερό. Αλλάζω και μένω ίδια. Δεν με αναγνωρίζω. Το είδωλο του καθρέφτη δεν είναι αυτό που θα ήθελα να είναι, δε χαμογελάει, δεν αντιδράει. Τι της έκαναν;

Μήπως φταίω εγώ; Έκανα κάποιο λάθος εγώ;
Δεν το ήθελα. Ότι κι αν της έκανα δεν το ήθελα.
Θα ήθελα να τη δω να χαμογελάει όπως μόνο εκείνη ξέρει. Να της δώσω τη ζωή που δεν έχει.

Ονειρευόμαστε πράγματα για τους εαυτούς μας και στο τέλος μένουμε στο τίποτα και στο λίγο. Το πολύ μας τρομάζει κι όταν έρχεται το διώχνουμε μακριά. Και τους ανθρώπους μακριά τους διώχνουμε.
Κι εκείνο το κορίτσι που ήθελα να είμαι από φόβο το έδιωξα, δεν ήξερα πώς να το προστατέψω.

Το μετάνιωσα. Τώρα που μεγαλώνω το μετάνιωσα, θα ήθελα να φέρω πίσω εκείνο το ονειρεμένο κορίτσι. Όχι πια θλιμμένα πρόσωπα. Κανένα δάκρυ.
Θέλω να τη δω να χαμογελάει.
Πηγή
http://www.loveletters.gr