Δεν είναι κάτι άλλο ο έρωτας παρά μια αγκαλιά, ένας χορός στη βροχή, μια βόλτα στην ακροθαλασσιά κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μια περπατησιά στα στενά σοκάκια αναπνέοντας το νυχτολούλουδο από τις αυλές των γραφικών σπιτιών.
Ένα βλέμμα κατ’ ευθείαν στο κέντρο των ματιών της, ένα άγγιγμα του χεριού της, ένα φιλί χωρίς καμία σκέψη για την επόμενη στιγμή. Είναι οι ώρες που περνάς δίπλα της κι αυτές που είσαι μακριά της. Χωρίς να σε σφίγγουν σα μέγγενη τα “πρέπει” και τα “γιατί”, απλά γιατί θέλεις και το ζητάς, όπως το σώμα σου ζητά να αναπνεύσει κάθε στιγμή. Είναι το πρόσωπό της που φωτίζεται από το γέλιο της και άλλοτε συννεφιάζει από τους φόβους και τις ανησυχίες της. Είναι η ανακούφιση της όταν της ψιθυρίζεις “εγώ είμαι εδώ” καθώς την αγκαλιάζεις.
Οι σκέψεις σου κάθε βράδυ που σε πλημμυρίζουν και μπερδεύονται γλυκά με την ανάμνηση της. Είναι τα λόγια της που σε πλήγωσαν και αυτά που σε έκαναν να αναθαρρήσεις και πάλι. Τα λόγια της που ακούγονται στ’ αυτιά σου σαν την ομορφότερη μουσική. Η κίνηση της που θυμίζει το τελειότερο χορευτικό.
Είναι αυτή που σε κάνει όχι απλά να ζεις αλλά να θέλεις να ζεις και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή.
Πηγή
https://www.anapnoes.gr
