Τρομερά συχνό φαινόμενο θα έχετε παρατηρήσει πως είναι οι άνθρωποι που όπου πάνε κοιτάνε το κινητό τους. Εκνευριστικό, στα όρια της αγένειας. Τη στιγμή εκείνη είσαι έτοιμος να πιάσεις αυτό το καταραμένο κινητό και να το πετάξεις στο ψηλότερο βουνό που υπάρχει σαν υπερήρωας ικανός να τα καταστρέψει όλα γύρω του.
Το περίεργο είναι στην υπόθεση είναι, γιατί υπάρχει και περίεργο, πως δεν καταλαβαίνεις γιατί βγάινουν με σένα και την παρέα τους γενικότερα, εφόσον σκοπεύουν να περάσουν την ώρα τους στο κινητό. Πώς να μην αναρωτηθείς τότε, αν σε βαριέται ο συνομιλητής σου ή όχι; Προφανώς βαριέται, και βαριέται πολύ! Αφόρητα.
Ωστόσο για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ας κρατήσουμε και στην άκρη του μυαλού μας, πως πλέον το κινητό, έχει γίνει ανανακλαστική κίνηση του χεριού μας. Έτσι, για να’ μαστε σίγουροι βρε αδερφέ πως δε θίγουμε κανένα, με την πιθανότητα της ανίας.
Ωστόσο οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε ότι τις πραγματικά υπέροχες στιγμές μας, δεν είχαμε κατά νου να κοιτάξουμε κανένα κινητό.
Οι στιγμές που έχετε περάσει στα πατώματα από τα γέλια που κάνατε, για ένα σαρδάμ που ειπώθηκε, ένα ανέκδοτο που ακούστηκε, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από το scroll που θα κάνεις στο fb και στα σίγουρα δεν έχεις καμία ανάγκη να τσεκάρεις την ώρα, γιατί δε θες να γυρίσεις σπίτι σου.
Οι εκδρομές που έχετε πάει με τους δικούς σας ανθρώπους, φίλους, οικογένεια, συντρόφους, στιγμές χαλάρωσης, απόλαυσης. Είναι ώρες που περνάς απερίγραπτα όμορφα, και η σκέψη και μόνο να χάσεις κάτι απ’ όλα αυτά, έστω και για να απαντήσεις σε ένα απρόσμενο τηλέφωνο, σου φαίνεται τόσο δυσάρεστα ανυπόφορη. Το κινητό μπαίνει αυτόματα στην τσάντα σε σημείο ακόμη και να αγνοείς τις κλήσεις που ακούς. Κι ας καίγεται ο κόσμος όλος.
Οι στιγμές της αγκαλιάς, του γέλιου, των πειραγμάτων και της έξαψης, δεν επιδέχονται αναβολών. Δε χωράνε σε συσκευές δέκα εκατοστών. Ξεγνοιασιά, ευτυχία, αποτοξίνωση. Όταν γνωρίζεις νέους ανθρώπους, όταν έρχεσαι κοντά με τους σταθερούς σου, όταν εκτιμάς μια βαθιά κι ενδιαφέρουσα συζήτηση, όταν απολαμβάνεις τη φύση.
Το κινητό είναι σπουδαία εφεύρεση, όλοι το ξέρουμε και όλοι το αναγνωρίζουμε. Μας έχει σώσει άπειρες φορές, και είμαστε τρομερά ευγνώμονες στους εφευρέτες του. Είναι περιορισμένες όμως οι δυνατότητές του όσο κι αν είναι αναγκαίες – ή μας εκπαίδευσαν να τις θεωρούμε αναγκαίες. Δεν αποτελεί αντικατάστατο ψυχαγωγίας, δεν κάνει αντίλογο, δεν έχει φτιαχτεί για να γίνει προέκταση του καρπού μας.
Βάλτε το στην άκρη κι αφήστε το να σας απορροφήσει μόνο όταν βρεθείτε μόνοι. Μην σπαταλάτε άλλο χρόνο από τις όμορφες στιγμές που έρχονται. Μη δημιουργείτε διαδικτυακές αναμνήσεις, αλλά πραγματικές. Η ζωή είναι μικρή λένε, και μάλλον έχουν δίκιο. Δώστε φίλους, δώστε χαμόγελα, και γέλια στη ζωή σας, αποτυπωμένα στο μυαλό και την καρδιά, όχι κάνοντας τα save σε μια συσκευή που μας κρατά δέσμιούς της.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
