Γράφει η Μαρία Κοψιδά
Πρόγραμμα. Χρόνος. Συνέπεια.
Έχουμε παραδώσει τη ζωή μας σ’ αυτές τις τρείς λέξεις και τους έχουμε επιτρέψει να την καθορίζουν. Βλέπω ανθρώπους να περνούν από μπροστά μου, να με χαιρετούν – αν προλάβουν να το θυμηθούν- χωρίς καν να με κοιτούν. Είναι απίστευτο, δεν προλαβαίνουμε να κοιταχτούμε…
Δεν ξέρουμε τι και ποιος είναι δίπλα μας, όλοι κοιτάμε αλλά κανένας δεν βλέπει.
Έχουμε αποστασιοποιηθεί από τις φανταχτερές ζωές μας, τους ανθρώπους μας, εμάς τους ίδιους και έχουμε εγκλωβιστεί σε μια βουβή πραγματικότητα χωρίς χρώμα και αφού τα έχουμε θυσιάσει όλα στο βωμό της ευμάρειας αναρωτιόμαστε τι μας λείπει (;)
Το χρώμα μας λείπει…
Αναγκάσαμε τους εαυτούς μας να τρέχει πίσω από μια καθημερινότητα φορτωμένη με χιλιάδες ανούσια και ανώφελα πράγματα και προσευχόμαστε η μέρα να έχει παραπάνω από 24 ώρες γιατί τελικά δεν προλαβαίνουμε. Έτσι καταλήγουμε να αγχωνόμαστε και να δυσανασχετούμε για τα ανούσια πράγματα που δεν προλάβαμε και που δεν μας προσφέρουν τίποτα αλλά το κάνουμε γιατί μπορεί να το κάνει και ο διπλανός. Λίγο οξύμωρο, για να μην πω αστείο.
Η ουσία βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται σε όλα αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα και στο τέλος αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν είναι.
Βρίσκεται στο χαμόγελο που έχουμε εδώ και καιρό ξεχάσει. Βρίσκεται στη ‘’καλημέρα’’ που θα πούμε το γείτονα. Βρίσκεται στη βοήθεια που θα δώσουμε σε έναν άγνωστο και δεν θα περιμένουμε ανταπόδοση, στο ‘’ευχαριστώ’’ που θα πούμε στο φίλο, στα παράπονα που θα κάνουμε στον αγαπημένο μας και αυτός θα μας καθησυχάσει. Σε μια αγκαλιά, σε ένα χάδι.
Βρίσκεται σε όλες τις λεπτομέρειες που δεν μπορούμε να δούμε και που τις θεωρούμε δεδομένες.
Αφήστε για μια μέρα την απαιτητική καθημερινότητά σας , κοιτάξτε γύρω σας. Μυρίστε το καλοκαίρι, απολαύστε τον ήλιο, τη θάλασσα, ακόμα και τη βροχή. Αποδράστε από τη φυλακή που έχετε καταδικάσει τους εαυτούς σας να ζουν. Άνθρωποι είμαστε, και από τη φύση μας δεν αντέχουμε την μοναξιά αλλά παρ’ όλα αυτά έχετε βαλθεί να απομονωθείτε.
Οι πλατείες και τα πάρκα είναι πλέον άδεια. Ούτε γέλια, ούτε φωνές.
Που κρυφτήκατε;
Σε ποιο καβούκι μπήκατε και απαγορέψατε στον εαυτό σας να ζει;
Του υποβάλατε ένα μόνιμο πρόγραμμα να ακολουθεί , με ένα ρολόι στο χέρι να τρέχει πίσω από το χρόνο, να φοβάται μην τον χάσει..
Βουλιάξατε μέσα σε φθαρμένους καναπέδες, πίσω από υπερθερμασμένες οθόνες, με τα τηλεκοντρόλ στο χέρι, με το ακουστικό στο αυτί επί ώρες.
Κρυφτήκατε από τον αληθινό ήλιο. Παραμερίσατε την αληθινή πραγματικότητα και φτιάξατε μια δική σας, πλαστική, άδεια. Απορρίψατε τα αυτονόητα και αρκεστήκατε στα πλασματικά. Και στο τέλος αναρωτιέστε τι σας λείπει.
Η ζωή σας λείπει. Η ανέμελη. Η ξέγνοιαστη. Η χρωματιστή.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/15426-2/
Πηγή
http://www.loveletters.gr/15426-2/
